BİR KÖY HİKAYESİ: “AĞLIYORUZ SESİMİZİ DUYAN YOK”

[melleseferi]

Kısa bir süreliğine de olsa sizleri 2010 Türkiye’sinin unutulmuş köylüleriyle baş başa bırakacağız. Bu bir haber değil bu bir köy hikayesi… Bu ayağında değil ayakkabı çorap dahi olmayan Türk köylüsünün sesinin yankılanmasıdır. Son bir yılda Pınarbaşı’nın Sıradan, Sarız’ın Tekneli, Kocasinan’ın Yüreğil köyü… Değişik zamanlarda ekranlarınıza taşıdığımız bu köylerin adları ve şehir merkezine uzaklığı farklı olsa da yaşadıkları sorunlar neredeyse aynı… Tıpkı İncesu’ya bağlı Şeyhşaban Köyü gibi… Milliyetçi Hareket Partisi’nin bir etkinliğe katılmak için gittiğimiz Şeyhşaban Köyü’nde de o unutulmuşluğun fotoğrafını gördük… 1980’li yıllarda afet nedeniyle yeri değiştirilen Şeyhşaban köyü, akıl ermez bir kararla dere yatağına taşınıvermiş. O gün bugündür yağmur köylü için dert olmuş. Köylünün tek derdi yüreklerine söndürmeyip yakan yağmur da değil. Afet evlerinin yanına köy hayatını gereği olarak ne yapsalar karşılarına bir fatura çıkartılmış. Ayağına değil ayakkabı çorap dahi alamayan köylü icra korsusuyla elindeki avucundakini devlete vermiş. Yorgun bedenlerin artık bu ülkeyi yönetenlerin seslerini duymalarını istiyor.İşte 2010 Türkiye’sinden Türk köylüsü… Yüzlerinde yaşadıkları yılların değil, çektikleri acıların izlerini taşıyan, erken yaşlanan Türk köylüsü… Ve her şeye rağmen yaşadıklarını Nasrettin Hoca’ya nisbet yaparcasına anlatıp, güleriz ağlanacak halimize dedirtiyor.>kaytv